Το πρόβλημα των τριών σωμάτων και το πρόβλημα των δύο ελκτικών κέντρων
του καθηγητή του Τμήματος Φυσικής ΑΠΘ Χ. Βάρβογλη Με την ευκαιρία της επανόδου στην επικαιρότητα του προβλήματος των τριών σωμάτων, σκέφθηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρουσα μία λίγο διαφορετική από τις κλασικές θεώρηση. Αφού ο Νεύτωνας διατύπωσε τον δεύτερο νόμο της κίνησης, σκέφθηκε να τον εφαρμόσει στην κίνηση των πλανητών. Έχοντας την εμπειρία της επίλυσης της διαφορικής εξίσωσης της κίνησης για διάφορες μορφές της δύναμης, διαπίστωσε ότι οι λύσεις της εξίσωσης ήταν ελλείψεις με τον Ήλιο στη μία εστία (όπως ακριβώς προέβλεπαν οι νόμοι του Κέπλερ), όταν η δύναμη είναι ανάλογη προς το αντίστροφο του τετραγώνου της απόστασης μεταξύ των δύο σωμάτων, του Ήλιου και κάθε πλανήτη ξεχωριστά. Έτσι πέτυχε δύο μεγάλα βήματα στην ολοκλήρωση της Μηχανικής:Ερμήνευσε τους νόμους του Κέπλερ, οι οποίοι μέχρι τότε είχαν έναν καθαρά κινηματικό-γεωμετρικό χαρακτήρα, με τη βοήθεια των νόμων της Δυναμικής. Κατάργησε τη διάκριση μεταξύ των επίγειων και ουράνιων σωμάτων, που είχε εισαγάγει ο Αριστοτέλης, δείχνοντα
